Vier de oogst aan de randen van je akker

'Iedere morgen ontroerde hen de zware dauw die hing aan gras en bloemen, de geur van anjers en de rozen, die altijd binnenwaaide door de geopende ramen. Hier vond men werkelijk rust en ontspanning van het rumoer van de wereld'. 
Herinnering van een mevrouw aan de jaren '40

En jij?

Je denkt aan al het werk wat nog op je ligt te wachten en je wilt wel rust nemen, maar pas als je takenlijst is afgevinkt. Je kunt pas genieten als er opbrengst van je werk te zien is, als je resultaat kunt oogsten. En tot die tijd blijf je jagen.

Om deze ratrace vol te houden maken je bijnieren meer en meer cortisol aan. Die hoeveelheid neemt gedurende de dag niet af, zoals het normaal gesproken zou moeten zijn. Je neemt nog wat kopjes koffie aan het einde van de middag, je ademhaling versnelt ongemerkt en verplaatst zich naar je borstkas, want je wilt doorwerken om alles nog op tijd af te krijgen. Je zit gefrustreerd in de file, zonde van je tijd… Wanneer je dan s avonds eindelijk zit kun je moeilijk ontspannen, want je takenlijst is nog niet af. Of je bedenkt er nog iets bij. Je kunt geen grote resultaten oogsten van die dag, wat je leeg en moe maakt. Toch kom je moeilijk in slaap. Of sta je doodmoe de andere morgen naast je bed.

"Beter is een handvol rust, dan beide vuisten vol zwoegen en najagen van wind". 
zegt de wijze Salomo. Je kunt ook lezen 'een beetje rust'. 

Een beetje rust gedurende de dag inbouwen is beter dan maar voortjagen en 's avonds uitgeput op de bank ploffen. 
Ik denk dat we verleerd zijn dat de oogst vaak zomaar voor het oprapen ligt. Het ligt langs de randen van de akker. In Bijbelse tijden was het Gods opdracht aan akkerbouwers om de oogst bij de randen van de akker niet te maaien. Daar mochten armen en vermoeiden komen rapen.

Je kunt jouw takenlijst vergelijken met zo’n akker. Wanneer je even je akker afloopt, mag je stil staan en oogsten wat je niet zelf hebt gezaaid. Daar aan die rand, in de rust, krijg je weer oog voor de kleine dingen.
Verwonder je over de schoonheid van de natuur, verheug je in de lach van een kind, verwarm je aan een kop thee. En wees dankbaar.
Dan kun je daarna met frisse moed de akker weer op. Bevrijdt van de verstikkende greep van het moeten. Want zoals Ann Voskamp het zo mooi zegt: ‘Het leven is geen calamiteit, maar een geschenk’

Om ieder moment van oogsten te vieren, maakte ik het recept voor deze heerlijke appel-peren kruimeltaart.